Παραιτήθηκε..., «σύντροφοι»

Παραιτήθηκε..., «σύντροφοι»

ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ UPD 12:17 Δημιουργία 02/06/19, 12:16

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέλαβε την ευθύνη για το «κάκιστο», όπως το χαρακτηρίζει εκλογικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές και παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος.

Στη μακροσκελή εισηγητική του παρέμβαση στην Κεντρική Επιτροπή του Αριστερού Ρεύματος της ΛΑ.Ε. ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ανέφερε αναλυτικά:

«Συντρόφισσες και σύντροφοι, από την πρώτη στιγμή και χωρίς καμιά ταλάντευση ανέλαβα πλήρως και στο ακέραιο την πολιτική ευθύνη του κάκιστου εκλογικού αποτελέσματος της ΛΑ.Ε στις Ευρωεκλογές.

Σε μια ευρωεκλογική μάχη ήττας της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, στασιμότητας και υποχώρησης της Αριστεράς στην Ελλάδα, η ΛΑ.Ε σημείωσε ένα οδυνηρό αποτέλεσμα.

Με ρώτησαν αρκετοί μετά την δήλωσή μου. Μα εσύ αναλαμβάνεις μόνος όλη την ευθύνη; Οι άλλοι δεν έχουν μερίδιο;

Απαντούσα ειλικρινά. Ο επικεφαλής οφείλει πάντα την ευθύνη της ήττας να την αναλαμβάνει στο ακέραιο χωρίς να προσπαθεί να την καταμερίσει σε φέτες. Από κει και πέρα το κάθε στέλεχος κάνει τις επιλογές του.

Ένα γνωρίζω, στις νίκες υπάρχουν πολλοί που συνωστίζονται για μερίδιο, στις ήττες κανένας.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Η πολιτική μου ευθύνη για την ήττα της ΛΑ.Ε αφορά πολλά λάθη, ανεπάρκειες και ολισθήματα.

Ως κύρια και μεγαλύτερη ευθύνη μου θεωρώ, όμως, ότι, παρά τις κατά καιρούς προτάσεις μου, δεν επιχείρησα, με επιμονή, σθένος και διαδικασίες δημιουργικού σοκ ώστε να πραγματοποιηθούν, όλες εκείνες οι ριζοσπαστικές τομές και βαθιές ανατροπές που όφειλαν να γίνουν στην ΛΑ.Ε για να προχωρήσει η αναγκαία κατά την γνώμη μου πολιτική, ιδεολογική, προγραμματική, οργανωτική της ανασυγκρότηση και επαναθεμελίωσή της με σύγχρονους ριζοσπαστικούς όρους.

Δίστασα να προβώ σε ένα τέτοιο πολύ τολμηρό εγχείρημα, ενώ είχα πλήρη συνείδηση της αναγκαιότητάς του, διότι αυτό μοιραία θα επέφερε στην ΛΑ.Ε μεγάλες συγκρούσεις, ρήξεις, αναδιατάξεις, και αποχωρήσεις, ενδεχομένως και μεγάλες ανακατατάξεις και αποχωρήσεις από το Ρεύμα, ενώ ήταν και αβέβαιη και η τελική νικηφόρα εξέλιξη του εγχειρήματος.

Δίσταζα, λοιπόν, μπροστά σε αυτό το τολμηρό εγχείρημα, για το οποίο συχνά μιλούσα σε στελέχη του Ρεύματος ακόμη και σε συνεδριάσεις του, γιατί με ανησυχούσαν οι αρνητικές επιπτώσεις του στην πορεία της ΛΑ.Ε ιδιαίτερα ενόψει και εκλογών.

Αποδείχθηκε ότι είχα πολύ λάθος.

Αποδείχθηκε ότι όφειλα να αναλάβω αυτό το ρίσκο αντί της συνέχισης των αρνητικών ισορροπιών και των μικρών ανεπαρκέστατων βημάτων, που χαρακτήριζαν την πολιτική και οργανωτική πορεία της ΛΑ.Ε και τα οποία είχαν πολύ δυσμενή έως οδυνηρό αντίκτυπο στην διαδρομή της και ιδιαίτερα στο εκλογικό της αποτέλεσμα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Σημειώνω πολύ επιγραμματικά και με θετικό περισσότερο τρόπο για ευνόητους λόγους λόγω και εκλογικής συγκυρίας τρία σημεία, τα οποία επανειλημμένα είχα θέσει και των οποίων τα μεγάλα ελλείμματα σφράγισαν, νομίζω, και το εκλογικό μας αποτέλεσμα.

Πρώτον: Συντρόφισσες και σύντροφοι, για την Αριστερά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο έχει κλείσει ένα ολόκληρο ιστορικό κεφάλαιο και έχει κλείσει οριστικά επί ποινή αφανισμού για όσους επιμένουν να αναπαράγουν στο σήμερα τα συστατικά του.

Είναι τραγικό αλλά όλα τα μέχρι τώρα ιστορικά νικηφόρα εγχειρήματα της Αριστεράς, παρά τις όποιες αρχικές κατακτήσεις τους, δεν μπόρεσαν να έχουν θετική προοπτική και στην πορεία ηττήθηκαν, αφήνοντας συχνά πίσω τους μελανές σελίδες.

Τελευταίο νοσηρό σύμπτωμα ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δυσφήμησε όλη την Αριστερά της Ευρώπης και έπληξε βαρύτατα το σύνολο της Αριστεράς στην Ελλάδα, ενώ η μνημονιακή πολιτική του αξιοποιήθηκε από την δεξιά αντίδραση και το υπόλοιπο κατεστημένο της χώρας μας για να συκοφαντήσει αυτήν καθ’ εαυτήν την Αριστερά, βάζοντας το σύνολό της στο βρόμικο κάδρο.

Η Αριστερά στην οικουμενική της διάσταση χρειάζεται σήμερα κατεπειγόντως μια ριζική, βαθιά και αποτελεσματική αλλαγή, που αν δεν την πραγματοποιήσει θα καταντήσει στα αζήτητα, ως ένα περίεργο μουσειακό είδος, που σε λίγο θα αναφέρεται με ψιλά γράμματα ως υποσημείωση στα ιστορικά βιβλία.

Όπως επανειλημμένα έχω τονίσει, η Αριστερά στην χώρα μας και μέσα σε αυτήν και η ΛΑ.Ε, οφείλει να επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων και χωρίς αναστολές, μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων της. Και ή θα επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων στο ιδεολογικό, πολιτικό και προγραμματικό τομέα, αναζητώντας νέους αποτελεσματικούς και βιώσιμους δρόμους μετασχηματισμού, χωρίς τα δογματικά βαρίδια και στερεότυπα του παρελθόντος, ή θα αργοσβήνει ταπεινωτικά χωρίς κανένα μέλλον.

Δεύτερον: Η Αριστερά, συντρόφισσες και σύντροφοι, αντιμετωπίζει στην χώρα μας και ένα άλλο κρίσιμο δίλημμα: ή θα καταξιωθεί εκ νέου ως η κατ΄εξοχήν βαθιά πατριωτική δύναμη της εθνικής μας ζωής ή θα πνιγεί βαλτωμένη στην αναξιοπιστία και σε μύριες ανεπίλυτες αντιφάσεις.

Και αυτή η εκ νέου ανάδειξη της Αριστεράς σε πατριωτική δύναμη επιβάλλεται πολύ περισσότερο στις σημερινές συνθήκες όπου το ευρωενωσιακό εγχείρημα αποσυντίθεται, η ψευδο – παγκοσμιοποίηση καταρρέει και το έθνος κράτος επανέρχεται με νέους όρους στο προσκήνιο ως καταφύγιο των εργαζομένων, ενώ ζούμε σε μια περιοχή όπου οι εθνικές απειλές και οι κίνδυνοι μεγεθύνονται.

Η αναφορά της Αριστεράς στον πατριωτισμό δεν μπορεί να είναι αισχυντηλή και ενοχική, δεν μπορεί να θεωρείται ολίσθημα, αν όχι και παρέκκλιση από τις αρχές μας. Και θεωρώ υποχρέωσή μου να πω πως είναι αδιανόητο ότι δεν μπορέσαμε ως σχήμα της ΛΑ.Ε να βγάλουμε μια κοινή θέση για την Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ όταν προσωπικά διαρκώς εκφωνούσα μια άποψη εναντίον αυτής της Συμφωνίας μια άποψη που είχε αρχή, μέση και τέλος, δεχόμουνα καταιγιστικά πυρά και εύκολες κατηγορίες για εθνικισμό, οι οποίες συχνά έφταναν από επαγγελματικά αριστερόμετρα σε πρωτοφανείς συκοφαντικές κατηγορίες, οι οποίες, δυστυχώς, έβρισκαν έδαφος στις γραμμές των άλλων συνιστωσών της ΛΑ.Ε αλλά ακόμα και του Αριστερού Ρεύματος. Λυπάμαι ειλικρινά.

Η Αριστερά της Ελλάδας συγκροτήθηκε ως μαζική λαϊκή πολιτική δύναμη με ρίζες και εθνική εμβέλεια, όταν με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ ανέλαβε τολμηρά ένα απελευθερωτικό εθνικά και κοινωνικά ρόλο. Της Αριστεράς προσέδωσε, επίσης μια νέα λαϊκή αίγλη η υπεράσπιση μεταπολεμικά και στην πρώτη γραμμή του Κυπριακού και της ενιαίας ανεξάρτητης Κύπρου και στη συνέχεια το Πολυτεχνείο. Είμαι υποχρεωμένος να θυμηθώ ότι στην πύλη του Πολυτεχνείου, όταν έμπαινε το τανκς, ψάλαμε όλοι οι πολιορκημένοι τον εθνικό ύμνο και ανεμίζαμε ψηλά τις ελληνικές σημαίες, τις οποίες αν κρατήσουμε τώρα σε καμιά ανάλογη διαδήλωση πιθανόν να βρεθούμε κατηγορούμενοι, απ’ όσους κλειδοκράτορες προφυλάσσουν τις παραχαραγμένες αρχές μας.

Αυτό το νήμα του δημοκρατικού προοδευτικού πατριωτισμού πρέπει να ξαναπιάσει η ΛΑ.Ε και συνολικά η Αριστερά της εποχής μας για μια κυρίαρχη, ασφαλή, ακέραια και ανεξάρτητη Ελλάδα, χωρίς ευρωατλαντικά δεσμά. Και πρέπει να ξαναπιάσει η ΛΑ.Ε αυτό το νήμα, προκειμένου να υπηρετήσει μια προοδευτική αλλαγή στη χώρα και για να φράξει τον δρόμο στην εθνοκαπηλεία της πιο αντιδραστικής Δεξιάς, της Ακροδεξιάς και του νεοναζισμού.

Και οφείλει η Αριστερά να ξαναπιάσει το νήμα του δημοκρατικού, προοδευτικού πατριωτισμού ιδιαίτερα σε μια εποχή μιας νέας αποικιοποίησης της χώρας, όπου το αίτημα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης αναβιώνει με νέους όρους και γίνεται ζωτικό για την επιβίωση της.

Αν σου άρεσε κάνε